اثرات نسبت شکل پذیری سازه های فولادی در تخریب پیش رونده

یکی از پدیده هایی که در دهه های اخیر در طراحی سازه های حساس و استراتژیک اهمیت یافته است، تخریب پیش رونده می باشد. تخریب پیش رونده، تخریب کلی ساختمان و یا قسمتی از آن است که در پی یک آسیب موضعی در سازه اتفاق می افتد. مقاوم کردن ساختمان ها و محافظت از آن ها در برابر آسیب ها و تخریب های اولیه می تواند هزینه های زیادی به دنبال داشته باشد. از این رو شناخت عوامل موثر در پدیده ی تخریب پیش رونده و استخراج راهکارهای مقاومتی قابل استفاده در سازه ها، می تواند در طراحی سازه های مقاوم بسیار راهگشا باشد. انتخاب سیستم باربر قائم و جانبی، یکی از مراحل اولیه طراحی در یک سازه به شمار می رود. از طرفی، یکی از مهم ترین پارامترهایی که در آیین نامه ها و استاندارد ها برای دسته بندی سیستم های باربر ساختمان ها به کار می رود، معیار شکل پذیری می باشد. نسبت شکل پذیری، پارامتری کمی برای ارزیابی شکل پذیری سازه ها است. این نسبت از نمودار نیرو- تغییرمکان سازه ها قابل دستیابی است و به صورت نسبت حداکثر تغییر شکل اتفاق افتاده به تغییرشکل در زمان تسلیم در سازه تعریف می شود. با توجه به اهمیت شکل پذیری سازه در تخریب پیش رونده، در این پژوهش اثرات نسبت شکل پذیری سازه های فولادی در تخریب پیش رونده مورد تحقیق قرار گرفته است. شبیه سازی و تحلیل ها در این پایان نامه بر روی قاب های خمشی فلزی دوبعدی با شکل پذیری متفاوت انجام شده است. به طوری که تفاوت در نسبت شکل پذیری سازه ها، یک بار با استفاده از سختی اتصالات مختلف و بار دیگر توسط تغییر مقاطع تیر ها و ستون ها پیاده سازی شده است. استراتژی بکار رفته برای تخریب پیش رونده قاب ها نیز حذف ستون های میانی و کناری همکف در قاب ها است که در پی آن گسترش تخریب توسط معیار دوران المان ها مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج حاصل از مدلسازی و تحلیل انجام شده در این پایان نامه نشان می دهد، قاب هایی که در نمودار شکل پذیری در سطح بالاتری قرار می گیرند، دارای نسبت شکل پذیری بیشتری می باشند. این قاب ها تغییرمکان قائم کمتری را نیز در تحلیل تخریب پیش رونده ی خود ثبت کردند. بنابراین می توان نتیجه گرفت سازه هایی که دارای نسبت شکل پذیری بیشتری هستند، در برابر تخریب پیش رونده مقاوم ترند.